liefde , love, amor ❤️

Moeilijke tijden in Brazilië. Het ‘ community’ leven is zwaar en wennen. Sommige mensen houden niet van confrontaties zelf oplossen, sommige mensen hebben leiderschap erbij nodig. Is iets wat ik moeilijk vind ik los al jaren mijn problemen zelf op. Maar goed harde lessen leer ik en dit maakt me nederig.

Nederig wat is dat eigenlijk de bijbel spreekt erover maar tijdens mijn ‘ niko’ event zei iemand: ” nederigheid is weten wie je bent” . Nou dat vond ik een geweldige uitleg. Mensen kunnen een bepaald beeld van je hebben. Is dat iets wat je laat zien door alles wat je hebt meegemaakt? Of is dat iets wat men zelf heeft meegemaakt en dat spiegelen? De laatste paar weken waren wederom zwaar op persoonlijk gebied. Maar mensen zijn mensen en ik ben waarschijnlijk net als iedereen iemand met veel gebreken. Één ding weet ik zeker en dat is dat mijn roeping in het ‘ Rescue house’ is. Het werk wat we doen heeft mijn hart en soms is t moeilijk omdat andere mensen mij niet begrijpen. Is dat omdat ik een vervelend mens ben of omdat hun waarheid, wat iemand ziet vertekend is? Ik weet het niet maar één ding is zeker ik blijf hier nog wel even. En niemand brengt mij van mijn doel af.

Dit is mijn team.

Men noemt mij een sterke persoonlijkheid? Wat bedoelt men daarmee? Is dat omdat ik niet graag mijn zwakheden toon? Of juist wel, mijn eerlijkheid kan confronterend zijn dat snap ik. Ik heb het al eens eerder gezegd God heeft mij geroepen om dit werk te doen en voor het eerst in mijn leven ben ik gelukkig.

Niko event soort 4e musketier is het. Lichamelijke uitputting, makers af, zijn wie je bent. Wat een verschrikkelijke maar geweldige ervaring was dat. Lichamelijk ben ik een wrak maar wat een sterk lichaam hebben wij. Ik ben wel 10 keer over mijn grenzen gegaan. En zoveel emoties kwamen los. Boosheid Pff onbegrip etc. Maar wat ik in dit event geleerd heb is behulpzaamheid en liefde. Een mens kan heel ver komen alleen maar samenwerking brengt je tot de finish. Mooie en waardevolle ervaring was het. Ik daag jullie uit om ook zoiets te doen.

Dan vlieg ik as donderdag naar Nederland voor een trouwerij van een dierbare vriendin. Dit is een geweldig kado en mijn dankbaarheid is niet uit te drukken in woorden. Maar wat ben ik gezegend met mijn familie en bijzondere vrienden, mijn sponsoren die me maandelijks en sporadisch enorm steunen. Weet dat jullie een schat hebben in de hemel en mijn onvoorwaardelijke liefde.

Lieve mensen tot blogs ❤️

My personall story

You can compare my life here in Brazil with a beautiful big blue ocean, with big and little waves. Sometimes I’m just floating on the water with the sun on my face and sometimes it feels like a big wave of emotions is flooding over me. It’s not always the life stories of the boys and girls on the streets that are overflowing me. It’s also living within a community, which is not always that easy. I’m living in a big house with 10 other people. There are over five different cultures in this house in total and English is always the second language of these people. This gives fun and educational moments, but besides this it can also cause tension, irritation and exhaustion. This in combination with the work we do makes it a really big challenge for us to work and live well together. If I’m honest, I’m sure that if we wouldn’t be here for the exact same goals, it would have been impossible to keep going. We’re all here to serve God and to show the ones who are pushed out of society His love. Not just words, but deeds!
The confrontations I have with myself are not fun at all. I can be so selfish and I’m having such a hard time to be humble. To put other people before myself. Instead, I give my opinions without thinking. Even when no one has asked for them. Good right, this is a process I need to go through and I want to embrace. I don’t want to stand still, but I want to grow to become a better person.


Despite the though emotional work and personal processes I’m going through, I’m actually very happy. I found my life goal. Which gives me a lot of peace. But that doesn’t mean I don’t have other desires and dreams. I’d love to go to the school of worship. Singing and praising God is something that brought me a lot of healing. I want other people to experience that as well. I’m not quite sure if it’s really is something for me, but who knows, if God wants me to do this I’m sure it will happen some day. Or following a counselling school, which sounds amazing as well. Learning to counsel teenagers and adults to keep going and live life.
One more month and then my dear friend Alice is coming to Brazil. I can’t wait to see her! I notice that a lot friendships and contacts I had in Holland are changing. It seems like people are used to my absence and like some friendships have changed. This makes me sad, but I’m glad some friendships will stay forever. Apperently it’s part of life. Life is like a ride on the train, some people stay till the end and others will step out of the train within the journey.
Alice will take me to Rio and Fortaleza. There Will I meet my special friend from Dts Daniel.

I’m such a blessed person!


Dear people, till I blog again!

My personal story

Mijn leven hier in Brazilië Lijkt op een mooie grote blauwe oceaan met grote maar ook kleine golfjes. Soms lig ik heerlijk te dobberen in het zonnetje en soms voelt het alsof er een golf aan emoties me overspoeld.  Het zijn niet altijd de levens verhalen van de jongens en meiden op straat die me overspoelen. Maar ook het leven in een soort community is niet altijd makkelijk. Ik woon in een groot huis met  10 andere mensen. In totaal 5 soms meer verschillende culturen die ook nog eens het Engels als tweede taal hebben aangeleerd. Dit geeft natuurlijk ook  naast heel veel lol en leerzame momenten ook spanning, vermoeidheid en irritatie op.  Dit in combinatie met ons werk maakt het soms een enorme uitdaging om op een goede manier met elkaar om te gaan.  Als ik heel eerlijk ben weet ik bijna zeker dat als wij niet allemaal het zelfde doel hadden, het bijna onmogelijk is om dit vol te houden. We zijn hier allemaal om God te dienen en de verschoppelingen van de maatschappij Zijn liefde te laten zien. Geen woorden maar daden.

De confrontaties met mezelf zijn echt niet leuk. Sjonge, wat kan ik egoïstisch zijn en  ik vind het ook moeilijk om nederig te zijn. De ander hoger te achten dan mezelf.  Vaak moet ik mijn ongezouten mening geven. Zelfs als niemand erom gevraagd heeft. Mooi he, dit is een heel proces en ik wil t met beide handen omarmen. Ik wil niet stil blijven staan maar ik wil blijven groeien om een beter mens te worden.

Ondanks het emotionele zware werk en de persoonlijke processen ben ik toch heel gelukkig. Ik heb het doel van mijn leven gevonden. Dat geeft rust en vrede. Maar dat betekend niet dat ik geen andere verlangens of dromen heb. Het lijkt me geweldig om bij voorbeeld the school of worship te doen. Het zingen en het aanbidden van God is een manier die mezelf heel veel heeling en genezing heeft gebracht. Dat gun ik een ieder. Ik weet niet of het ook echt voor mij is weggelegd maar wie weet als God het een goed idee vind weet ik zeker dat dat in de toekomst werkelijkheid kan worden. Of het volgen van een counselings school lijkt me ook fantastisch, leren om tieners en volwassenen te counselen verder te brengen in het leven.

Nog een dikke maand dan komt mijn lieve vriendin Alice naar Brazilië. Ik kan bijna niet wachten om haar te zien. Ik merk dat mijn contacten in Nederland wat veranderen. Men is gewend geraakt aan mijn afwezigheid ofzo. Sommige vriendschappen lijken te veranderen. Vind ik soms best verdrietig. Maar sommige zijn blijvend. Het hoort blijkbaar bij het leven. Dat als een treinreis is, sommige mensen blijven tot het einde maar sommige stappen tussendoor uit!

Alice neemt me mee naar Rio en Fortaleza, wat ben ik toch een gezegend mens.

Lieve mensen tot blogs❤️

Home sweet home..

Mijn ogen liepen vol met tranen van blijdschap toen ik mijn zus ‘ vanessa’  op Schiphol zag staan. Na bijna een jaar in Brazilië te zijn geweest was ik weer op Nederlandse bodem. Twee van mijn drie nichtjes waren er ook de oudste ‘ Priscilla ‘ en de jongste ‘ Mila’ met een ballon in haar hand met daar op ‘ welcome back’, voelde ik me ontzettend geliefd. Wat had ik ze gemist.

IMG_8949

Na een dagje rust begint het ontmoeten van heel veel lieve vrienden, kennissen en familieleden. Ik word overladen met lieve woorden en omhelzingen. De 7 weken in Nederland vliegen voorbij. Maar  ik heb echt Quality time gehad met mijn lieve mams, vooral mijn nichtjes en de vele lieve mensen die ik ken. Love you ❤

ik was ook  onder de indruk van de hoeveelheid mensen die er op mijn presentatie waren.  Ik had een aantal mensen uitgenodigd zodat ik via een powerpoint presentatie kon laten zien wat ik het afgelopen jaar had gedaan in Brazilië en mijn plannen voor dit jaar.  De hele kinderkerk ruimte zat vol met geïnteresseerden. Spijkenisse en zelfs uit Den Helder waren er mensen gekomen.

IMG_9873IMG_9874

Op 6 februari ben ik terug gevlogen naar Brazilië. Het afscheid viel me zwaar. Het voelde alsof ik definitief mijn leven in Nederland vaarwel heb gezegd. Maar Ik ervaar dat Brazilië nu ook mijn thuis is geworden. Ik had weer zin om de straat op te gaan om de kinderen en andere mensen die op straat wonen weer de liefde van de Heer te laten zien. Ze te vertellen dat ze geliefd en van heel veel waarde zijn.

Maar het idee dat ik niet weet wanneer ik mijn lieve familie, vrienden en kennissen weer zou zien maakt me verdrietig. We weten niet wat morgen ons brengt. Alles kan morgen anders zijn.

IMG_9252 Maar één ding weet ik wel dat ik het werk doe waar God mij voor geroepen heeft. Dat maakt me blij en geeft mijn leven een extra betekenis. En Hij voor iedereen zorgt die open voor Hem staat. Bedankt lieve mensen in Nederland dat jullie me zo bemoedigen en ondersteunen. Voor altijd in mijn hart en misschien heel misschien tot volgend jaar. Maar zo wie zo…

  • Lieve lezers tot Blogs


 

Met gevaar voor eigen leven


Antonio pakte mijn hand vast en hij keek me heel liefdevol aan met zijn mooie bruine maar trieste ogen. Ik wist toen nog niet dat dit moment de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien en ons laatste gebed samen zou zijn.

img_8362

Hij wordt ‘s avonds dood geschoten door 6 kogels. Bij het politie mortuarium wordt ons; Andersson ( de leider van het Rescue House) en mij verteld,  dat hij in het ziekenhuis nog leefde. Hij heeft gevochten voor zijn leven. Ik kan het haast niet geloven totdat wij zijn lichaam moesten identificeren via een digitale foto.  Zwaar aangeslagen gaan we aan de slag om zijn familie te traceren. We hebben zijn telefoon chip en al snel vinden we zijn ex vriendin. Zijn familie woont in Sao Paulo, een grote stad zo’n 8 uur rijden vanaf Belo Horizonte.

De volgende ochtend om 5 uur komt zijn familie; zijn  twee broers, zijn moeder, zus en een vriend om met ons, het lichaam ‘ vrij ‘ te krijgen zodat Antonio begraven kan worden. Maar alles zit tegen.  Er moet een document komen waarin zij kunnen aantonen dat zij de familie zijn. Op het identiteitsbewijs van Antonio is een letter vervaagd en wordt niet geaccepteerd, bij het registratie kantoor hebben we 36 uur moeten wachten tot men een systeemfout ontdekte en zijn geboorte certificaat niet geprint kon worden. Dan wordt zijn rijbewijs gevonden de opluchting en blijheid was van korte duur want mevrouw bij het mortuarium vond het document ongeldig hij was n.l. verlopen. Nou, ik zal je vertellen, ik had me daar een scheldwoord in mijn hoofd gelukkig is het daar gebleven maar wat had ik zin om haar eens even goed toe te spreken. Mevrouw de ´bureaucraat´.

img_8425Dan krijgt de familie onderling grote ruzie. Andersson en ik zijn vermoeid, iedereen was vermoeid, maar wij blijven rustig en proberen de gemoederen te sussen. De moeder en zus hebben het geduld verloren, onder ‘het mom ‘ van werk en een zoontje dat thuis zit vertrekken ze ‘s avonds weer naar huis met de bus. Ergens was ik blij want de emoties liepen hoog op bij moeder en zus.

Maar aan de andere kan kon ik mijn tranen amper bedwingen bij de gedachte aan de afwijzing die Antonio,  zelfs nu hij overleden was,  had mee gemaakt in zijn leven. Zijn moeder heeft hem toen hij 3 jaar oud was samen met zijn iets oudere broer Rochèrio achter gelaten bij hun oma. Toen oma begin dit jaar stierf kon hij niet omgaan met dit verdriet. En is hij met drugs in aanraking gekomen. Misschien wilde Hij een nieuwe start maken in Belo, een baan zoeken etc.  Maar helaas was het om wat voor reden dan ook hem niet gelukt.

Wat een afwijzing en een gebrokenheid heerste er in dit gezin. De twee broers  Rochèrio en Fabio blijven gelukkig achter. Zij wilden hun broer  een waardig afscheid geven.  Ik was even bang dat zij het ook wilde opgeven want ik dacht: prima, vandaag zijn we uitgestreden het was inmiddels alweer 21:30 uur maar morgen is een nieuwe dag. Zaterdag ochtend moet er vast iemand anders werken die ons vast wel wilt helpen met de documenten die wij hebben. Vol goede moed gingen we er naar toe en Halleluja, het lukte om 15 uur konden de broers Antonio ook even zien. En werd het papierwerk rond gemaakt. Het lichaam werd vrijgegeven en kan begraven worden.img_8415

Lieve Antonio, bijzondere tallentvolle man. Mijn vragen zullen nooit meer beantwoord worden maar één ding weet ik zeker, ik zie je in de hemel.  Nu ben je vrij, geen pijn, geen verdriet meer. Volledig geaccepteerd door je hemelse vader.

Ik besef ineens dat mijn werk een gevaar voor eigen leven met zich mee brengt. Wij zijn veel op de straten van Belo Horizonte te vinden. Iedereen op straat weet wat er gebeurd is en hoe Antonio vermoord is. De moordenaars hebben ons vast gezien toen we met de familie op zoek waren naar zijn identiteitsbewijs. Ons witte Volkswagen busje is bij iedereen bekend op straat.

img_8407 Wat zullen hun gedacht hebben? De familie had ook op wraak uit kunnen zijn. Dit weten we ook niet van te voren. En de politie? Daar zijn we ook geweest, denken hun misschien ook dat wij meer weten?

Deze vragen zullen misschien op een later tijdstip beantwoord worden.  Maar hoe dan ook, wij kunnen ons er niet mee bemoeien. We zijn er om te helpen. Niet om te oordelen. Maar emotioneel vond ik het zwaar. Ik wens de familie heel veel sterkte maar vooral Godszegen toe.  Antonio,  ik zal je nooit vergeten.

Ik zou graag nog vrolijk willen afsluiten. Voordat ik op vakantie ga naar Nederland, staan er nog 4 diploma uitreikingen op het programma van de cursus Engels die we geven in de jeugdgevangenissen. En we organiseren nog een kerst diner voor ca. 100 man op 10 december. Een paar drukke maar geweldige weken voor de boeg.

Ik zie uit naar het zien van mijn familie. Mijn drie nichtjes die ik zo enorm mis. Ik zie uit naar de ontmoetingen met alle mensen die me hebben gesteund dit jaar. Ik ga jullie allemaal knuffelen maar ik ga ook heerlijk uitrusten.

lieve mensen tot blogs.

img_7669

Belo Horizonte mijn nieuwe werkplek

‘Mijn moeder liet mij achter in een opvangtehuis maar mijn 3 broertjes en zusjes nam ze wel mee’, verteld Leca. Toen ze 6 jaar was begon het leven op straat voor haar. Als ze lacht dan smelt ik, onder alle viezigheid zie ik dat ze ontzettend mooi is. Ze zit onder de littekens en haar been ziet er verminkt uit. Een bus heeft haar aangereden. Ze is meerdere malen op straat misbruikt en mishandelt. Ze is al weken aan t overgeven en klaagt over pijn in haar maag. We nemen haar mee naar het ziekenhuis. Als we in de overvolle wachtkamer zitten te wachten zie ik mensen naar haar staren. Ze ziet ook zwart van de vuiligheid en ja, ze stinkt ook. Josie mijn nieuwe collega en ik proberen leca gerust te stellen ze is bang en we wachten al bijna 6 uur. Het is bloed heet er is geen airco. Ze valt in slaap op mijn schoot. Mijn hart huilt ik vind haar heel zielig. De afwijzing die zij voelt moet enorm zijn.

Op haar verjaardag nog nooit eerder gevierd

Mijn gedachten gaan uit naar mijn leven in Nederland en hoe rijk ik ben. En ja, wat betaalde ik veel aan verzekeringen maar ik heb er nooit een stukje vlees minder om gegeten.  In een nederlands ziekenhuis kun je vragen stellen, kopje koffie halen, is het schoon. Maar in dit ziekenhuis gaat het er heel anders aan toe. Als ze wakker wordt moet ze naar het toilet. Ze zegt ons dat ze geen hulp nodig heeft maar als ze uit het toilet komt heeft ze een grote verrassing. Slik, ze zit onder de poep en haar voeten en handen zitten er ook onder. Ik kijk in het toilet en ze heeft op de grond gepoept. Diaree mijn hemel, door de vermoeidheid en de stank moet ik lachen. Ik probeer het natuurlijk te verbergen, maar helaas ik kan haast niet meer stoppen.  leca, gaat weer op een stoel zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  maar die lucht, oef,  ik trek het niet langer en ik loop naar buiten, en niet alleen Josie loopt achter mij aan maar de hele wachtkamer ca. 80 man. We besluiten naar huis te gaan en haar daar onder de douch te zetten. We zullen deze week weer een poging doen.
Ik ben blij met mijn nieuwe werkplek en mijn nieuwe team. Mijn Eigen kamer wat heerlijk.
mijn nieuwe team
van links naar rechts: Paul Vito, Ikzelf, Josie, Jemima, Jhulie, Anderson, Jessica, Daniel.
Het Rescue huis staat precies op de rand van de binnenstad. Een super locatie en de buurt is een stuk veiliger als in Rio. Ik voel me na pas drie weken al enorm op mijn plek. Desalniettemin vind ik het werk emotioneel zwaar. ´s nachts kom ik moeilijk in slaap omdat ik nadenk over de levens van de kinderen en andere mensen die op straat leven. Wat doe ik nog meer? Ik bezoek jeugdgevangenissen; op het moment zitten er heel veel kinderen vast. Aan de ene kant denk ik; wat fijn ze hebben eten en een douch maar als ik zie in wat voor cellen ze leven dan blijft hun situatie schrijnend.  We geven ze engelse les en door middle van korte bijbeloverdenkingen proberen we ze te bemoedigen en ze te vertellen dat er hoop is. Hoop is nodig om door te gaan met je leven en ik geloof dat als God mijn leven heeft veranderd,  Hij dat ook voor hen wilt doen.
Beetje trots hier zijn ze dan mijn diploma´s.
img_6888 img_6887
Mijn gemiddelde cijfer was een 8,7 nou ik ben tevreden. Ik wil dan ook een ieder bedanken die dit mogelijk gemaakt heeft. Het was niet altijd even makkelijk de tweetalige lessen waren soms vermoeiend maar wel erg goed.
Als laatste wil ik nog zeggen dat ik mijn medestudenten mis, de een wat meer dan de ander maar gelukkig is de wereld een stuk kleiner met What´s app en Facebook.
img_5990
 Lieve lezers… tot Blogs

Children at Risk

C@R

Ze bleef me maar vasthouden, heel krampachtig alsof ze wilde zeggen: laat me niet alleen mijn ouders hebben mij verlaten, kan jij mij een stukje veiligheid bieden en ik ben bang om alleen te zijn. Maria ( niet haar echte naam) ze woont bij haar tante en haar 6 nichtjes in een oude fabriek. Ze hebben er ‘appartementen’ in gebouwd. De meesten hebben geen echte ramen of deuren. Alles is afgedekt met een kleed of wat planken. Het is een armoedig bij elkaar geraapt zooitje. Maar er wonen hele gezinnen. Het ruikt er naar het riool en sommige kinderen ruiken precies zo. Sommige kids zien er vies en mager uit. De meesten hebben luis. Maar wat zijn ze blij als wij ze komen op halen voor de mini olympische spelen.
 children @ Risk
Mijn klas is opgedeeld in 5 teams die tijdens de children at risk school naar 5 verschillende favella’s gaan voor het praktische gedeelte van de school. Van elk team is er één persoon die in de organisatie zit van deze mini olympische spelen. Daniël is de leider en wat voor één. Ben trots op mijn maatje wat een tallent vol ideeën, super goed met kids en hij en zijn team hebben alles tot in de puntjes goed geregeld. Verschillende spellen komen aan bod; van het gooien van een bal door een doek om punten te verzamelen, ver springen tot een hardloop wedstrijdje etc. Er komen wel 100 kinderen op dagen. Met één woord fantastische 5 dagen om op terug te kijken.
hardlopen
IMG_6737
Nog maar 5 dagen te gaan en de 8 maanden schooling zit erop. Ik ben klaar voor een nieuw begin. Ik heb veel geleerd de afgelopen maanden over kinderen die de kans lopen om nooit een hoopvolle toekomst te gemoet te gaan. Kinderen die zich waardeloos voelen en zich daarom gedragen alsof het ze allemaal niks kan schelen. Kinderen met enorme trauma´s , op zoek naar liefde en bevestiging.  Maar ook op persoonlijk gebied heb ik het nodige geleerd en ontdekt dat ik nog lang niet uitgeleerd ben. En met name het grote groeps gebeuren vind ik nog steeds lastig. En vrijheid sjonge wat heb ik dat gemist. Vrijheid had ik de afgelopen maanden niet gewoon omdat het te gevaarlijk is om alleen de straat op te gaan. ook niet voor een kleine boodschap naar de supermarket. Verschillende mensen van onze groep zijn beroofd of opgehouden door mannen en vrouwen met messen en of pistolen.  Rio de Janeiro een grote stad met veel tegenstrijdigheden, arm en rijk, liefdevol, gastvrij maar ook erg gevaarlijk.
Belo Horizonte de op 3e grote stad van Brazilië wordt mijn nieuwe woonplaats. Zondag de 28ste verhuis ik. Een busreis van ruim 7 uur en oh wat heb ik er zin in. Daar zal ik een jaar blijven. Ik ga de Portugese taal leren en werken met de straatkinderen en jeugddelinquenten. De straatkinderen worden regelmatig opgepakt door de politie en wij kunnen ze in de gevangenissen erg goed bereiken. De kinderen zien de straat als hun thuis waar ze ook een vorm van vrijheid hebben ondanks het gevaar wat ze lopen om mishandelt en misbruikt te worden. Het rescue huis waar ik ga werken biedt uitkomst voor ze. Ik hou jullie op de hoogte door middel van mijn blog.
Lieve lezers tot blogs