Waar ik twee maanden geleden nog enthousiast was over het werken in de gevangenis is dat in deze tijd toch niet echt haalbaar gebleken. We hebben dit werk dan ook moeten uitstellen tot hopelijk het volgende semester.

Wat wel ontzettend leuk is dat ik begonnen ben met het samenwerken met de Rockhouse. Dit huis staat in een community ( Favella) en is ook van Ywam. En zij hebben tijdens deze beter wordende pandemie een aangepast programma waarin ik me prima kan aansluiten. Huisbezoeken 3x per week en 1 avond de straat op en de drugsverslaafden van de wijk te bezoeken.

Op dit moment gaat het erg lekker op werk gebied. Ik heb me nu aangesloten bij 3 projecten en de afwisseling bevalt me erg goed. Canto de Rua waar ik in mijn vorige blog al iets meer over schreef, Rescuehouse, en de Rockhouse. En dan hebben we natuurlijk nog het uitdelen van de voedselpakketten. Echt fantastisch dat we ongevraagd hiervoor sponsoring ontvangen. Ik merk ook dat de samenwerking goed werkt voor onze cliënten. Als ik iemand bij het ene project tegen kom kan ik hem heel makkelijk doorsturen naar het andere project.

Breaking news

Priscilla mijn oudste nichtje gaat trouwen met een schat van een man. Aangezien Cil al jaren in mijn huis woont heb ik ook een speciale band met haar. Claudino en ik willen ons best doen om bij het huwelijk te zijn in Augustus. Daar kunnen we wel wat gebed bij gebruiken.

Verder in de familie sfeer van Claudino gaat het helaas niet zo goed. Zijn moeder bv kampt nog steeds met haar gezondheid en met alle emotionele problemen die dat met zich mee brengt onder zijn broer en zussen.

Gelukkig kan ik zeggen dat Claudino en ik het goed hebben samen. We hebben gelukkig een hoop lol samen. Ik zie mijn man echt als een kadootje van de Heer. 😉

Lieve mensen tot blogs

Lekker,  de eerste vergaderingen met de gevangenissen zijn weer achter de rug. We gaan naar 4 jongens gevangenissen dit semester.

De Rescuehouse is weer een beetje in beweging. Helaas kunnen we nog steeds niet al het werk op pakken vanwege die pandemie.  Maar dat neemt niet weg dat ik ook lekker bezig ben bij het project ‘ Canto de Rua’ , de hoek vd straat vertaling. De titel verwijst naar het werk met de dak- en thuislozen

We hebben ca. 5.600 mensen geregistreerd waarvan 37 % dakloos is geworden tijdens de pandemie. 40 % slaapt op straat. We praten over hele gezinnen, alleenstaande- moeders en vaders en alleenstaanden. Elke dag zien we zo’n 500 man voorbij komen. Wat ik ook opvallend vond is dat 47 % in aanraking is geweest met de politie. Elke drie maanden wordt er gekeken door de gemeente of het project mag doorgaan met zijn werkzaamheden. Ondanks dat de niet christelijk organisatie een samenwerkingsverband heeft met een katholieke stichting voel ik me er prima op mijn gemak. We beginnen elke ochtend met een gebed en een kruisje slaan op t einde is niet verplicht. Elke kans die ik krijg probeer ik mensen te bemoedigen en natuurlijk ook het evangelie te delen. Liefde in actie heeft volgens mij nog steeds het meeste effect. 

In de 5 jaar dat ik hier op de straten aan het werk ben , ben ik in dit project een bekend gezicht voor de mensen met wie we werken. Dat help enorm als ik in gesprek ga met hen omdat velen het vertrouwen in mensen zijn verloren. Ook werd ik verrast door Tiago.  Zelf was hij als jonge jongen al op straat te vinden nu volwassen en vader van een zoon, aan t werk om onze cliënten  in te lichten over medische zorg waar ze recht op hebben.
Trots op  Tiago om privacy redenen gebruik ik natuurlijk even aan andere naam.

Hij ging om met een hele groep jongelui die allemaal van de straat zijn gegaan vorig jaar. Het zij in opvang tehuizen of zelfstandig gaan wonen. Die hele groep heeft een grote verandering gemaakt.  Ik weet niet of dat ook betekend dat ze van de drugs af zijn maar er worden steeds kleine stappen in de goede richting gemaakt. 

Met ons gaat het goed. Als je je afvraagt wat krijgen wij mee van de coronavirus dan zeg ik eerlijk,  bijna niks. Ja , we hebben net als overal een mondkapjes op en gebruiken veel alcohol in gel vorm voor onze handen. Maar ik kan gelukkig dat blijven doen waarvoor ik naar Brazilië ben gekomen. Dankbaar en trots op de veranderingen die onze jongens hebben gemaakt.

Mocht je nou vragen hebben of je wilt iets meer weten dan neem gerust contact met mij op. Leuk zelfs. 

Lieve mensen tot blogs 

Voor degenen die mij kennen weten dat ik mijn achternaam ( meisjesnaam) de Haas of te wel zoef zoef de Haas eer aan doe. Als er iemand niet van wachten houdt, dan ben ik het wel. Ja ja, alles is een proces maar als een zendingsorganisatie stopt met werken dan kan je gaan zitten wachten. Of als er een pandemie de wereld rond gaat, kan je gaan zitten wachten. Maar na weken wachten was ik het zat. Juist nu mensen hulp hard nodig hebben vind ik het geen optie om thuis te zitten wachten tot ik een ons weeg.  
Na een goed gesprek met mijn familie heb ik besloten om toch weer het werk op te pakken. Bewust van alle risico’s. En alle voorzorgsmaatregelen in acht nemende doe ik , wij mijn man en ik, dat wat we kunnen doen. Heel zwart wit gezegd sterf ik liever , iets goeds te doen dan in mijn huis achter de tv. Dan erbij vind ik dat zendelingen die niet in de risico groep horen ook een verplichting hebben aan de mensen die ons sponsoren. 

Wat doen wij op het moment? 
Nou, eigenlijk alles wat op ons pad komt.  Voor degenen die Facebook hebben zien natuurlijk wel het e.e.a aan foto’s en korte verhalen voorbij komen. Voor de niet facebookers in mijn blog dan een uitgebreidere update.  Onze cliënten van de Rescuehouse hebben hulp nodig met verschillende dingen bv  Ruben( namen verzin ik maar even vanwege de privacy)  die weggestuurd is van een afkick boerderij en verhuisd moet worden naar een andere.  Deze man, een gangster eerste klas, wil zijn leven beteren. Maar ja,  dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Ondanks dat ik me besef dat hij andere mensen heel veel verdriet en frustratie heeft aangebracht verdient zo’n iemand een herkansing in het leven. Voor ons heeft en toont hij alle respect, trouwens. 

Tiago, kwamen we onderweg tegen ergens op straat. Hij vroeg kleingeld waarschijnlijk om drugs te kopen. Maar na een goed gesprek hebben we hem in de auto meegenomen en gaat ook hij naar een afkick boerderij. Dit is een heel proces, verschillende interviews en bloedtesten gaan hieraan vooraf. We halen ze op eventueel van de straat brengen ze weg. We kopen hier en daar een broodje voor ze, zeep en tandenborstels, schone kleren uit de donatie kast.

 Ondanks dat de mensen die in de Rescuehouse wonen niet echt werken. Geen dagelijkse routine hebben. Zijn de mensen die niet op de basis wonen wel lekker bezig. 

We onderhouden relaties op straat en er komt zoals altijd wel een hulp vraag waarbij wij ondersteuning kunnen bieden. Tante Durcy bij voorbeeld. Ze is er helaas nog niet klaar voor om haar huis op te ruimen maar we helpen haar waar we kunnen. Een boodschapje, een lift naar een bepaalde plek, aandacht met veel liefde.  Natuurlijk gaan we ook elke week de Favella in om basispakketten eten uit te delen. Dit gaat gepaard met veel zweten en spierpijn maar zo gaaf om in contact te zijn met mensen. Het is enorm dankbaar werk. 

Gezegend om een ander tot zegen te zijn. 

Lieve mensen tot blogs. 

‘ ik ben veel mishandeld door de mensen bij wie ik het huis schoon maakte, verteld Senhora Durcy. Ik ben over de 60 jaar maar hoe oud ik precies ben weet ik niet. Ik heb nog nooit mijn verjaardag gevierd’! 

Deze oudere vrouw loopt berg op en af om lege blikjes te verzamelen. Met 1 kilo blikjes verdient ze ongeveer € 3,- . Ze is gepensioneerd en krijgt wel een beetje geld van de regering. 
Claudino en ik proberen elke maand een aantal basis pakketten te kopen zoals ik al schreef in mijn vorige blog. En we hadden tante Darcy er ook één beloofd. Als we bij haar ‘huis’ aankomen blijkt het een schuurtje te zijn. Schrik ik van de ratten die weg schieten als de deur open gaat. Tot onze grote verbazing ontdekken we dat ze niet alleen lege blikjes verzameld maar nog heel veel andere rotzooi. Zij is een verzamelaar.  Alleen haar bed is leeg en netjes opgemaakt voor de rest heeft ze geen koelkast of plek voor een bank of stoel.  

We hebben besloten haar te gaan helpen maar dit moet natuurlijk op een hele rustige manier gebeuren. Als zij er aan toe is gaan we haar helpen haar schuurtje beetje huiselijk te maken. 

Hoe gaat het met mij?Het gaat goed hoor, ik merk dat ik in de afgelopen jaren toch een beetje teleurgesteld ben geraakt. Niet in het werk wat ik hier doe maar in bepaalde mensen. Ik besef maar al te goed dat ieder mens teleur stelt en daar ben ik ook geen uitzondering in. Maar hoe belangrijk het is in mijn focus te houden op God. Die liefde is en ik me wil vast houden aan Zijn normen en waarden.  Een vriendin had een mooie bemoediging gezien over ; Truth and Grace ( waarheid en genade) Ik hou van eerlijkheid en dat staat vaak bij mij op nummer één. Maar God scheidt eerlijkheid niet van liefde, ze gaan hand in hand. Daar waar ik graag als een schildpad mij terug wil trekken of misschien wel als een stekelvarken juist mijn stekels wil opzetten is dat niet de weg. En zo leer ik elke dag weer dat het leven gaat over het doel wat God voor ons heeft. Neem je het doel weg dan is het leven ook beetje nutteloos geworden. 

Heb je naaste lief als jezelf maar God boven alles. Ik merk dat lief zijn voor mijn naaste soms al moeilijk is.  Lief te hebben als iemand je teleur stelt of zelfs onaardig tegen je doet. Maar geweldig dat wij elke dag mogen leren en groeien. 

Ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat? Als je tijd hebt dan hoop ik dat je de tijd neemt om mij dat te vertellen. 

Blijf gezond en wees niet bang. Voor mezelf wil ik toch meer leren te blijven zoeken maar ook gewoon de keuze te maken in hoe ik de in liefde kan blijven wandelen. Niet als deurmat maar in het Engels zo mooi in ; Truth and Grace. 

Lieve mensen tot blogs 

Vechten om te leven dat doet Aurora. Ze is bijna 12 weken te vroeg geboren. Zij is het dochtertje van mijn leiders in the Rescuehouse. Haar longetjes zijn nog niet sterk genoeg om zelf te ademen maar ze doet het heel goed.

Ze is één van de redenen waarom wij niet ons werk kunnen doen zoals we gewend zijn. We kunnen haar maar ook onszelf niet in gevaar brengen in deze rare tijd waarin het Corona virus de wereld over gaat. Maar dat betekend niet dat we helemaal niets kunnen doen. Claudino en ik hebben in de afgelopen weken 6 basis pakketten kunnen kopen en kunnen uitdelen. Het pakket bestaat uit: rijst, olie, bonen, suiker, meel, koffie etc basis boodschappen voor een heel gezin.

Er zijn natuurlijk veel meer mensen die in Brazilië vechten om te overleven. Veel gezinnen kunnen niet werken en lijden gewoon honger. Iets wat wij gelukkig niet kennen in Nederland. Ben me er wel degelijk van bewust dat er overal op de wereld mensen zijn die het nu extra moeilijk hebben. Laten we alsjeblieft niet ophouden om elkaar te helpen.

Met ons gaat het goed hoor.

Ben blij en dankbaar dat ik met mijn man een eigen plekje heb. Wij hebben eten genoeg en Netflix is onze beste vriend op dit moment. Met Claudino’s moeder gaat het redelijk goed. Zijn zusje heeft de taak op zich genomen om nu 24 uur per dag haar te verzorgen. Wij proberen haar hierin zoveel mogelijk te ondersteunen. Haar huis is aangepast aan het gebruik van een rolstoel en wat andere aanpassingen in slaapkamer en badkamer. Gelukkig heeft onze kerk hierin Brazilië ons daarbij geholpen.

Dan nog een leuke ontwikkeling daar kan ik nog niet te veel over zeggen maar ik ben benaderd door Lens TV en wellicht ben ik binnenkort weer op tv te zien. Spannend maar daarover hopelijk meer in mijn volgende blog.

lieve mensen blijf gezond en tot blogs.

Onder de gezelligheid van familie en vrienden komen er tegelijkertijd trieste berichten uit Brazilië. “ mijn moeder ligt in het ziekenhuis en haar been wordt geamputeerd “ , verteld Claudino.  Hij is inmiddels weer terug in Brazilië en ik, zijn vrouw, is nog vakantie vieren in Nederland. De vraag ‘ waarom ben ik niet bij mijn man?’ Komt heel hard binnen. 

Vanuit huize Redding, mijn werkplek, verneem ik Jacques is overleden aan een overdosis.  Tuurlijk weet ik inmiddels dat dit kan gebeuren maar dat neemt niet weg dat ik graag afscheid van hem had willen nemen. Ik had een speciale band met Jacques. ‘ mag ik even alleen met u praten, tante?’ En dan beleed hij zijn zwakheden aan mij. Een jonge gast van 20 jaar en in de afgelopen vier jaar zag ik hem vechten om zijn leven te beteren. 

Wat doet het met mij? Mijn werk is zo belangrijk. En of je nu geloofd in God of niet iedereen heeft bemoediging nodig. 
Mijn tijd in Nederland was top en wij mochten zelfs genieten van 3 dagen Parijs. Soort honeymoon.  Soms worstel ik met de vraag of ik zulke foto’s moet posten zodat niemand gaat denken; nou die kan zelfs naar Parijs dus nu hoef ik haar niet meer te steunen. Maar weten jullie ik wil gewoon transparant zijn en blijven. En ik kan niet zonder jullie steun en ik ben jullie dankbaar maar het leven is niet makkelijk in een andere cultuur. 

Ja, ik heb ervoor gekozen om hier naar toe te gaan niet om te trouwen perse, dat is net zo’n kadootje als Parijs. Dat Claudino naar Nederland kon was ook niet mogelijk zonder een lieve nicht die zei: ‘ik ga je helpen Becs’! Ik leef van zegeningen. 
De moeder van Claudino ligt in het ziekenhuis maar de verpleging gaat haar niet douchen, ze kan niet lopen naar toilet dus ze moet een luier om. Familie moet deze luier verschonen. Er moet 24 uur iemand bij haar zijn in het ziekenhuis. Dit wist ik natuurlijk al omdat onze jongens op straat via mijn werk ook deze ondersteuning krijgen van ons. 

Al met al ben ik 6 weken in Nederland geweest. Onbezorgd en goed verzorgd door mijn lieve familie en vrienden. You know who you are!!

Toch een special thanx to Hanneke dank je wel lieverd. Voor altijd je luisterend oor. Onze band is alleen maar sterker geworden sinds ik in Brazilië ben. Love you to the moon and back. Oh en milaatje mijn nichtje die een paar weken haar kamertje afstond zodat Claudino en ik konden logeren. Ik besef dat ik dus geen namen moet noemen maar mijn hart stroomt over van liefde voor jullie die mij steunen. In wat voor vorm dan ook. 

Tot blogs lieve mensen. 

Gelukkig nieuwjaar; het oude is voorbij gegaan en het nieuwe is gekomen. Krachtige betekenis van deze woorden. Soms is het verleden verdrietig maar na een tijd van heling en genezing is het goed om voorruit te kijken. Gisteren is immers ook al geweest. Met oud en nieuw passeert het verleden nog even in een flits maar dan kan ik alleen maar zeggen; ik ben dankbaar en gezegend. Mijn nieuwe voornemen is dan ook om bewuster dankbaar te zijn. Te vaak merk ik dat ik nog steeds aan het klagen ben. 

Dankbaar voor het werk wat ik mag doen tijdens onze ‘ Open Huis’ in de Rescuehouse.  In 2019 hebben wij ongeveer 46 weken onze ‘ Open Huis’ gehouden.  

Daar waar iedereen die op straat woont welkom is om een bemoediging; een douche, ontbijt en schone kleren te ontvangen. Ca. 655 mensen jong en oud, tieners en volwassenen, moeders met kleine kinderen, mannen en vrouwen hebben wij kunnen bereiken.

Het aantal is ongeveer want tijdens deze twee ochtenden schuiven er nog steeds mensen wat later aan om toch nog te kunnen ontbijten bijvoorbeeld.  Tijdens deze ochtenden luisteren zij niet alleen naar Gods woord of ‘ onze’ woorden van bemoediging maar luisteren we ook naar hun verhaal. Verdrietige verhalen, verhalen van afwijzing, mishandeling, misbruik en vernedering. Toch krijgen we vaak een knuffel van ze omdat zij zien dat we dit werk doen met de liefde van de Heer. 
En heel eerlijk zou ik ook niet weten hoe ik dit werk anders kan doen. Want deze mensen; stinken naar ontlasting, hebben luizen of andere parasieten op hun lichaam. Verwaarloosde ontstekingen, snot en andere menselijk misselijk makende dingen. Wij geven ze een welkoms knuffel of schudden hun handen ook vóór hun douche.

Ook goed om te vertellen is dat jullie deel uitmaken van dit werk. De ontbijtjes, de deodorant, shampoo en andere hygiënisch producten maar ook het water van de douch betalen wij met sponsorgeld.  En daarvoor wil ik jullie bedanken.

God bless you.
Lieve mensen tot blogs. 

Ze zochten naar een weg om te vluchten. Geboeid in handboeien komen de jongens binnen voor hun welverdiende diplomauitreikingsfeestje. 15 weken lang 2 uur per week nemen ze deel aan onze cursus basis Engels. We eindigen altijd met een bemoediging een woord uit de bijbel waarin staat dat verandering mogelijk is ook als het onmogelijk lijkt. 

Dit semester hebben we in 2 gevangenissen Engelse basis cursus gegeven. In de derde gevangenis hebben we gesproken over dromen en beslissingen. Maar ik wil in deze blog iets meer vertellen over de jongens waar we Engels aan geven.

De eerste twee á drie weken waren de jongens ons aan het uittesten. In één groep:  7 jongens de jongste 15 jaar de oudste 19 jaar. De oudste verteld dat hij voor de tweede keer zit voor moord. De rest zit voor drugs dealen of gewapende beroving. Na een paar weken veranderd de sfeer. Ze laten hun stoere houding in hun cel achter. Ze doen goed mee, schrijven op het bord en praten de Engelse woorden en korte zinnen die ze geleerd hebben.  Waarin sommige jongens in het begin niet de les wilden afsluiten met gebed staan we nu hand in hand in een cirkel, Samen te bidden om hun basis cursus Engels af te sluiten. We krijgen wel 2 keer een dikke knuffel en een bedankje. ‘ als ik hier nog ben in het volgende semester mag ik dan weer meedoen?’ 

Mooi hoe God deze harten heeft aangeraakt in deze 15 weken. En ons ook echt liefde geeft voor deze gebroken jongens. Dader maar zeker ook slachtoffer. Gods zegen jongens kies voor het leven en niet de dood. 
In februari starten we ons nieuwe semester.

Nu gaan we ons kerstfeest diner op straat organiseren voor 200 dak- en thuislozen. En dan heerlijk weer even naar Nederland 🇳🇱. Het land waar alles lekker makkelijk is. Mijn familie en vrienden knuffelen.

Lieve mensen tot blogs 

Ik was toe aan veranderingen en over 18 dagen is het dan zover. Claudino en ik gaan op 19 oktober ons ‘ja’ woord geven aan elkaar. Heel leuk maar ook spannend. 

We mogen in de prachtige tuin trouwen van Johan en jeanet lukasse de oprichters van Ywam Belo Horizonte. Wij gaan ‘ live’ op Facebook als het internet meewerkt. Zaterdag 19 oktober rond 22:30 ‘s avonds dan kun je er toch een beetje bij zijn.

Wat gaat er dan veranderen; behalve mijn achternaam ga ik ook verhuizen. Voorlopig verhuis ik in het appartement waar Claudino al woont. Er zijn te veel kosten om ook nog eens een ander appartement te betrekken. Ik moet een nieuwe permanente visum aanvragen. 
Verder gaat er niet zoveel veranderen ik blijf gewoon fulltime vrijwilligerswerk in de Rescuehouse doen. Claudino werkt bij een kerk en is ook vrijwilliger bij de Rescuehouse. Waarom wil ik dit benadrukken? Ik kan nog steeds niet zonder jullie financiële en emotionele, geestelijke support. Om eerlijk te zijn gaan de kosten omhoog. Begrijp me niet verkeerd dit is geen oproep voor meer steun, dat mag natuurlijk altijd, maar dit is even om duidelijk te maken dat ik nu niet ineens zonder jullie support kan. 

Mochten jullie hier vragen over hebben dan stel ze gerust. Met behulp van een paar lieve sponsoren komen wij een paar weken naar Nederland rond de kerst. Hopelijk zien we jullie dan weer even. 

Lieve mensen tot blogs 

Two worlds
In het Nederlands ‘ twee werelden’ dat klinkt gewoon anders.

Ik ben echt westers toch al redelijk veranderd maar ik zal nooit echt iets begrijpen van een derde wereld land want dat is Brazilië wel degelijk. Onder ontwikkeld, hoog geboorte cijfer en armoedig.  Om de haverklap hoor ik dat mensen worden  beroofd door bedreiging van hun leven. 
Nederland rijk, goede scholing, alles goed georganiseerd. Als je in Nederland vraagt ; hoe gaat het met je? Is het antwoord: druk.” Werk, christen voegen er kerk aan toe. Maar hier in Brazilië zijn mensen bezig met overleven. En dat is niet iedereen maar de meeste mensen wel. Soms voel ik me alleen en onbegrepen. Niks is het zelfde hier in Brazilië. De logica ontbreekt, mensen gaan confrontaties uit de weg. Zeggen ja, maar willen niet kwetsen, bedoelen nee. Je kan dus niet echt vertrouwen op wat mensen zeggen. De mensen die me echt goed kennen weten dat ik van duidelijkheid hou. Moeilijk soms. Maar dan herinner ik me dat ik hier ben om Gods werk te doen. Want het leven is kort en tijdelijk. 

Niks in het leven is makkelijk gekomen voor mij persoonlijk. Het is nog altijd een strijd. Maar gelukkig door mijn ontmoeting met Jezus hoef ik niet meer te vechten om te overleven. En dat gun ik een ieder. Vooral de tieners en andere mensen die hier in Brazilië op straat leven. Uitzichtloos wachtend tot de dood ze komt halen. Zo leefde ik ook eens, hartzeer verzachten met drank en drugs, denkend dat je de realiteit kan ontvluchten. 
Het kan anders.. ik ervaar het in alles. Zelfs nu ik ver weg ben van het vertrouwde maar oh zo leeg leventje dat ik leidde in Nederland. Zijn we niet allemaal op zoek naar de zin of doel van je bestaan? Ik zoek niet langer meer. 

Ik hou van mijn familie en vrienden. Ik mis jullie. En ik ben dankbaar dat ik eind van dit jaar met mijn a.s. man weer op vakantie naar Nederland kan. Het is elk jaar weer een verrassing of ik weer kan genieten van mijn eigen land, cultuur, mijn lieve familie, vrienden en eten. 

Lieve mensen tot blogs.