Ze bleef me maar vasthouden, heel krampachtig alsof ze wilde zeggen: laat me niet alleen mijn ouders hebben mij verlaten, kan jij mij een stukje veiligheid bieden en ik ben bang om alleen te zijn. Maria ( niet haar echte naam) ze woont bij haar tante en haar 6 nichtjes in een oude fabriek. Ze hebben er ‘appartementen’ in gebouwd. De meesten hebben geen echte ramen of deuren. Alles is afgedekt met een kleed of wat planken. Het is een armoedig bij elkaar geraapt zooitje. Maar er wonen hele gezinnen. Het ruikt er naar het riool en sommige kinderen ruiken precies zo. Sommige kids zien er vies en mager uit. De meesten hebben luis. Maar wat zijn ze blij als wij ze komen op halen voor de mini olympische spelen.

 

Mijn klas is opgedeeld in 5 teams die tijdens de children at risk school naar 5 verschillende favella’s gaan voor het praktische gedeelte van de school. Van elk team is er één persoon die in de organisatie zit van deze mini olympische spelen. Daniël is de leider en wat voor één. Ben trots op mijn maatje wat een tallent vol ideeën, super goed met kids en hij en zijn team hebben alles tot in de puntjes goed geregeld. Verschillende spellen komen aan bod; van het gooien van een bal door een doek om punten te verzamelen, ver springen tot een hardloop wedstrijdje etc. Er komen wel 100 kinderen op dagen. Met één woord fantastische 5 dagen om op terug te kijken.

Nog maar 5 dagen te gaan en de 8 maanden schooling zit erop. Ik ben klaar voor een nieuw begin. Ik heb veel geleerd de afgelopen maanden over kinderen die de kans lopen om nooit een hoopvolle toekomst te gemoet te gaan. Kinderen die zich waardeloos voelen en zich daarom gedragen alsof het ze allemaal niks kan schelen. Kinderen met enorme trauma´s , op zoek naar liefde en bevestiging.  Maar ook op persoonlijk gebied heb ik het nodige geleerd en ontdekt dat ik nog lang niet uitgeleerd ben. En met name het grote groeps gebeuren vind ik nog steeds lastig. En vrijheid sjonge wat heb ik dat gemist. Vrijheid had ik de afgelopen maanden niet gewoon omdat het te gevaarlijk is om alleen de straat op te gaan. ook niet voor een kleine boodschap naar de supermarket. Verschillende mensen van onze groep zijn beroofd of opgehouden door mannen en vrouwen met messen en of pistolen.  Rio de Janeiro een grote stad met veel tegenstrijdigheden, arm en rijk, liefdevol, gastvrij maar ook erg gevaarlijk.

Belo Horizonte de op 3e grote stad van Brazilië wordt mijn nieuwe woonplaats. Zondag de 28ste verhuis ik. Een busreis van ruim 7 uur en oh wat heb ik er zin in. Daar zal ik een jaar blijven. Ik ga de Portugese taal leren en werken met de straatkinderen en jeugddelinquenten. De straatkinderen worden regelmatig opgepakt door de politie en wij kunnen ze in de gevangenissen erg goed bereiken. De kinderen zien de straat als hun thuis waar ze ook een vorm van vrijheid hebben ondanks het gevaar wat ze lopen om mishandelt en misbruikt te worden. Het rescue huis waar ik ga werken biedt uitkomst voor ze. Ik hou jullie op de hoogte door middel van mijn blog.

Lieve lezers tot blogs