Opgeschrikt door een telefoontje van Anderson de leider van mijn huis. Word ik wakker en hij vraagt me te bidden voor hem en zijn familie want zijn zusje is vermoord. Na het zien van de videobeelden op het politiebureau waar we zien hoe Fabiola op laffe wijze door één schot door haar hart wordt gedood. Hier begint normaal gesproken ons werk; het proces om de familie in te lichten en het lichaam herkennen zodat het lichaam wordt vrijgegeven om begraven te kunnen worden. Nu is het een privé kwestie. De dagen zijn lang, zwaar en verdrietig. We staan onze leider en vriend zo goed als we kunnen bij. Deze tragedie gebeurd een week voor ons geplande kamp met onze jongeren die op straat wonen.

Ondanks het verdriet en onze vermoeidheid hebben we een geweldige 5 dagen met  25 jongeren van de straat. We hebben veel activiteiten zoals sport en spel, een wandeltocht door de bush bush naar een waterval. Maar ook bemoedigende woorden. Getuigenissen waarin we vertellen dat God in staat is om ons leven te veranderen en iedereen een hoopvolle toekomst te geven.

 

Ik wil daarom ook wat reacties van deze speciale vrienden met jullie delen toen ik vertelde dat ik mijn blog wilde schrijven over vriendschap:

Elke vriendschap is anders, de ene gaat wat dieper dan de andere. Vriendschappen zijn niet te vergelijken, ze zijn met iedereen weer anders. Ik denk dat vriendschap over gevoel gaat. En denk ook niet dat er een vaste definitie voor vriendschap is. Die is er vast wel, maar zo denk ik er niet over, een vaste definitie zou betekenen dat het uit bepaalde eigenschappen zou moeten bestaan en als er op welk moment dan ook niet aan deze eigenschappen voldaan kan worden, dat er dan ook geen vriendschap meer zou kunnen zijn.

Wat mij betreft zou dat raar zijn, want iedereen heeft wel eens momenten in zijn/haar leven dat je even een niet zo’n goede vriend(in) bent, dat je even verschrikkelijk  druk bent met je eigen leven en soms vergeet men dan wel even alles en iedereen om zich heen. Niet opzettelijk, maar gewoon omdat het soms zo gaat. Het  gaat erom of er in de vriendschap ook ruimte is voor zulke zaken. 

Emotie-mens als ik ben zie vriendschap en in dit geval onze vriendschap als een gevoel. Een spontaan opgekomen gevoel van jaren geleden en een gevoel wat niet te verklaren is. Het was er gewoon ineens. Ondanks, dat als je ons toen naast elkaar zou zien staan we ECHT totaal verschillend waren. Ik denk niet dat er ook maar iemand was die onze vriendschap een lang leven zou geven.

Ikzelf heb daar toen nooit zo over nagedacht, het gevoel was er gewoon en als puber denk je toch niet verder dan de volgende dag en dus beleefden wij onze vriendschap  ook per dag. En dat werkte gewoon. 

Bij echte vriendschap is er ruimte om fouten te maken. Vriendschap maakt dat de mening van de ander belangrijk voor je is. Het vertrouwen dat degene het beste met je voor heeft. Maar je niet veroordeeld als je een andere mening hebt. 

Maar altijd, altijd overheerst dat positieve, blije, vriendschappelijke en vooral liefdevolle gevoel. Waar ruimte is voor fouten/stommiteiten, maar waar we altijd uitkomen en waarna we altijd gewoon doorgaan waar we gebleven zijn, alsof we elkaar elke dag spreken/zien.

Geloof in God speelt een belangrijke rol in mijn leven vriendschap is voor mij er voor elkaar zijn en accepteren wie je bent. Of je dit geloof nu met mij deelt of niet. Door dik en dun dat is vriendschap voor mij.

Lieve mensen tot blogs