Monthly Archives: November 2016

Met gevaar voor eigen leven


Antonio pakte mijn hand vast en hij keek me heel liefdevol aan met zijn mooie bruine maar trieste ogen. Ik wist toen nog niet dat dit moment de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien en ons laatste gebed samen zou zijn.

img_8362

Hij wordt ‘s avonds dood geschoten door 6 kogels. Bij het politie mortuarium wordt ons; Andersson ( de leider van het Rescue House) en mij verteld,  dat hij in het ziekenhuis nog leefde. Hij heeft gevochten voor zijn leven. Ik kan het haast niet geloven totdat wij zijn lichaam moesten identificeren via een digitale foto.  Zwaar aangeslagen gaan we aan de slag om zijn familie te traceren. We hebben zijn telefoon chip en al snel vinden we zijn ex vriendin. Zijn familie woont in Sao Paulo, een grote stad zo’n 8 uur rijden vanaf Belo Horizonte.

De volgende ochtend om 5 uur komt zijn familie; zijn  twee broers, zijn moeder, zus en een vriend om met ons, het lichaam ‘ vrij ‘ te krijgen zodat Antonio begraven kan worden. Maar alles zit tegen.  Er moet een document komen waarin zij kunnen aantonen dat zij de familie zijn. Op het identiteitsbewijs van Antonio is een letter vervaagd en wordt niet geaccepteerd, bij het registratie kantoor hebben we 36 uur moeten wachten tot men een systeemfout ontdekte en zijn geboorte certificaat niet geprint kon worden. Dan wordt zijn rijbewijs gevonden de opluchting en blijheid was van korte duur want mevrouw bij het mortuarium vond het document ongeldig hij was n.l. verlopen. Nou, ik zal je vertellen, ik had me daar een scheldwoord in mijn hoofd gelukkig is het daar gebleven maar wat had ik zin om haar eens even goed toe te spreken. Mevrouw de ´bureaucraat´.

img_8425Dan krijgt de familie onderling grote ruzie. Andersson en ik zijn vermoeid, iedereen was vermoeid, maar wij blijven rustig en proberen de gemoederen te sussen. De moeder en zus hebben het geduld verloren, onder ‘het mom ‘ van werk en een zoontje dat thuis zit vertrekken ze ‘s avonds weer naar huis met de bus. Ergens was ik blij want de emoties liepen hoog op bij moeder en zus.

Maar aan de andere kan kon ik mijn tranen amper bedwingen bij de gedachte aan de afwijzing die Antonio,  zelfs nu hij overleden was,  had mee gemaakt in zijn leven. Zijn moeder heeft hem toen hij 3 jaar oud was samen met zijn iets oudere broer Rochèrio achter gelaten bij hun oma. Toen oma begin dit jaar stierf kon hij niet omgaan met dit verdriet. En is hij met drugs in aanraking gekomen. Misschien wilde Hij een nieuwe start maken in Belo, een baan zoeken etc.  Maar helaas was het om wat voor reden dan ook hem niet gelukt.

Wat een afwijzing en een gebrokenheid heerste er in dit gezin. De twee broers  Rochèrio en Fabio blijven gelukkig achter. Zij wilden hun broer  een waardig afscheid geven.  Ik was even bang dat zij het ook wilde opgeven want ik dacht: prima, vandaag zijn we uitgestreden het was inmiddels alweer 21:30 uur maar morgen is een nieuwe dag. Zaterdag ochtend moet er vast iemand anders werken die ons vast wel wilt helpen met de documenten die wij hebben. Vol goede moed gingen we er naar toe en Halleluja, het lukte om 15 uur konden de broers Antonio ook even zien. En werd het papierwerk rond gemaakt. Het lichaam werd vrijgegeven en kan begraven worden.img_8415

Lieve Antonio, bijzondere tallentvolle man. Mijn vragen zullen nooit meer beantwoord worden maar één ding weet ik zeker, ik zie je in de hemel.  Nu ben je vrij, geen pijn, geen verdriet meer. Volledig geaccepteerd door je hemelse vader.

Ik besef ineens dat mijn werk een gevaar voor eigen leven met zich mee brengt. Wij zijn veel op de straten van Belo Horizonte te vinden. Iedereen op straat weet wat er gebeurd is en hoe Antonio vermoord is. De moordenaars hebben ons vast gezien toen we met de familie op zoek waren naar zijn identiteitsbewijs. Ons witte Volkswagen busje is bij iedereen bekend op straat.

img_8407 Wat zullen hun gedacht hebben? De familie had ook op wraak uit kunnen zijn. Dit weten we ook niet van te voren. En de politie? Daar zijn we ook geweest, denken hun misschien ook dat wij meer weten?

Deze vragen zullen misschien op een later tijdstip beantwoord worden.  Maar hoe dan ook, wij kunnen ons er niet mee bemoeien. We zijn er om te helpen. Niet om te oordelen. Maar emotioneel vond ik het zwaar. Ik wens de familie heel veel sterkte maar vooral Godszegen toe.  Antonio,  ik zal je nooit vergeten.

Ik zou graag nog vrolijk willen afsluiten. Voordat ik op vakantie ga naar Nederland, staan er nog 4 diploma uitreikingen op het programma van de cursus Engels die we geven in de jeugdgevangenissen. En we organiseren nog een kerst diner voor ca. 100 man op 10 december. Een paar drukke maar geweldige weken voor de boeg.

Ik zie uit naar het zien van mijn familie. Mijn drie nichtjes die ik zo enorm mis. Ik zie uit naar de ontmoetingen met alle mensen die me hebben gesteund dit jaar. Ik ga jullie allemaal knuffelen maar ik ga ook heerlijk uitrusten.

lieve mensen tot blogs.

img_7669