Zondag eind van de middag kwamen we weer thuis. Terug kijkend op een geweldig kamp. Waarom geweldig? Vorige week dinsdag verzameld iedereen zich al heel vroeg bij de Rescue-House. Bijna iedereen drinkt zich moed in, of gebruikt extra drugs want de komende 5 dagen gaan ze ‘ cold turkey’ . Woensdag ochtend om 8 uur komt de bus die we hebben gehuurd ze halen.
De lucht die ze bij zich dragen is bijna onverdraaglijk maar dan met 34 mensen die op straat leven en nog 5 die we al in de Recovery home hebben geplaatst kan het kamp beginnen. Devotionals elke ochtend, elke middag sport en spel , ‘s avonds de diensten en lekker samen eten. Corvee hoort er ook bij dat doen we in groepen net als de spelletjes.
Door de 5 dagen heen zien we mensen opklaren in hun gezicht. Ze gaan weer helder uit hun ogen kijken. Ze delen hun levensverhaal , vragen gebed, geven aan dat ze moe zijn van de cirkel waarin ze leven.
Een van de deelnemers deelt het volgende:
”Ik mis de straat totaal niet. Op dit tijdstip van de dag zou ik alle straten al door zijn gegaan, zou ik al gekker zijn geweest dan Batman. En nu, nu heb ik helemaal geen behoefte aan drugs. Mijn lichaam begint helemaal niet te trillen, ik heb helemaal geen afkickverschijnselen. Ik voel daar helemaal niets van en ik voel nog minder de behoefte om te roken. Ik rookte elk moment van de dag. Een pakje sigaretten is zo weg bij mij. En dan geloven we niet in Gods zegen hé? Maar die bestaat dus echt! Ik heb één sigaret gerookt na de lunch maar normaal rook ik er 7 na de lunch, 7 of meer. En nu, nu heb ik daar helemaal geen behoefte aan. Maar weet je wat het is? Je wilt drugs gebruiken, je wilt roken, je doet al die dingen om de tijd te vervullen… en hier besteden we die tijd met spelletjes met een gevuld programma en met die heerlijke kip die nu in onze buik zit. Het is echt heel fijn hier. Niemand geloofde dat ik zou komen naar het kamp, hoe ik was de laatste tijd… De avond voor het kamp boden de mensen me van alles aan, om thinner te snuiven en drugs te gebruiken. Maar ik zei tegen mezelf als ik nu Crack ga gebruiken gaat het mij niet lukken om mee te gaan naar het kamp. Ik had er één gebruikt en toen heb ik God gevraagd om me te helpen om niet meer te gebruiken. En dat is gelukt, ik voelde niet eens dat ik moest gebruiken!”
Deze deelnemer waarover ik schreef is een vrouw en woont al 24 jaar op straat. Haar moeder pleegde zelfmoord nadat ze erachter kwam dat haar dochter werd misbruikt door haar stiefvader. Deze vrouw kreeg op 11 jarige leeftijd, als kind te horen, dat haar moeder het niet zou kunnen aanzien dat de stiefvader de gevangenis in zou gaan door wat hij gedaan had en daarom pleegde haar moeder zelfmoord. Na de dood van haar moeder ging ze van weeshuis naar weeshuis, wat haar daarna op de straat deed belanden. Wat een gebrokenheid, wat een pijn in het leven van deze jonge vrouw, 37 jaar.
Dit is maar 1 van de velen verhalen die we te horen krijgen tijdens het kamp. Emotioneel is het zwaar maar wat mooi om te zien dat Jezus hoop geeft. Want heel eerlijk zonder Hem zijn we aan het werk zonder een echt doel. Wij mensen kunnen andere mensen niet veranderen ook al zouden we dat graag willen. Met of zonder verslaving zijn we toch allemaal het zelfde. Niemand is beter dan de ander. Maar tijdens dit kamp zien we dat God het verschil maakt. Het onmogelijke wordt mogelijk door Hem.
