‘Mijn moeder liet mij achter in een opvangtehuis maar mijn 3 broertjes en zusjes nam ze wel mee’, verteld Leca. Toen ze 6 jaar was begon het leven op straat voor haar. Als ze lacht dan smelt ik, onder alle viezigheid zie ik dat ze ontzettend mooi is. Ze zit onder de littekens en haar been ziet er verminkt uit. Een bus heeft haar aangereden. Ze is meerdere malen op straat misbruikt en mishandelt. Ze is al weken aan t overgeven en klaagt over pijn in haar maag. We nemen haar mee naar het ziekenhuis. Als we in de overvolle wachtkamer zitten te wachten zie ik mensen naar haar staren. Ze ziet ook zwart van de vuiligheid en ja, ze stinkt ook. Josie mijn nieuwe collega en ik proberen leca gerust te stellen ze is bang en we wachten al bijna 6 uur. Het is bloed heet er is geen airco. Ze valt in slaap op mijn schoot. Mijn hart huilt ik vind haar heel zielig. De afwijzing die zij voelt moet enorm zijn.
Mijn gedachten gaan uit naar mijn leven in Nederland en hoe rijk ik ben. En ja, wat betaalde ik veel aan verzekeringen maar ik heb er nooit een stukje vlees minder om gegeten. In een nederlands ziekenhuis kun je vragen stellen, kopje koffie halen, is het schoon. Maar in dit ziekenhuis gaat het er heel anders aan toe. Als ze wakker wordt moet ze naar het toilet. Ze zegt ons dat ze geen hulp nodig heeft maar als ze uit het toilet komt heeft ze een grote verrassing. Slik, ze zit onder de poep en haar voeten en handen zitten er ook onder. Ik kijk in het toilet en ze heeft op de grond gepoept. Diaree mijn hemel, door de vermoeidheid en de stank moet ik lachen. Ik probeer het natuurlijk te verbergen, maar helaas ik kan haast niet meer stoppen. leca, gaat weer op een stoel zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. maar die lucht, oef, ik trek het niet langer en ik loop naar buiten, en niet alleen Josie loopt achter mij aan maar de hele wachtkamer ca. 80 man. We besluiten naar huis te gaan en haar daar onder de douch te zetten. We zullen deze week weer een poging doen.
Ik ben blij met mijn nieuwe werkplek en mijn nieuwe team. Mijn Eigen kamer wat heerlijk.
van links naar rechts: Paul Vito, Ikzelf, Josie, Jemima, Jhulie, Anderson, Jessica, Daniel.
Het Rescue huis staat precies op de rand van de binnenstad. Een super locatie en de buurt is een stuk veiliger als in Rio. Ik voel me na pas drie weken al enorm op mijn plek. Desalniettemin vind ik het werk emotioneel zwaar. ´s nachts kom ik moeilijk in slaap omdat ik nadenk over de levens van de kinderen en andere mensen die op straat leven. Wat doe ik nog meer? Ik bezoek jeugdgevangenissen; op het moment zitten er heel veel kinderen vast. Aan de ene kant denk ik; wat fijn ze hebben eten en een douch maar als ik zie in wat voor cellen ze leven dan blijft hun situatie schrijnend. We geven ze engelse les en door middle van korte bijbeloverdenkingen proberen we ze te bemoedigen en ze te vertellen dat er hoop is. Hoop is nodig om door te gaan met je leven en ik geloof dat als God mijn leven heeft veranderd, Hij dat ook voor hen wilt doen.
Beetje trots hier zijn ze dan mijn diploma´s.
Mijn gemiddelde cijfer was een 8,7 nou ik ben tevreden. Ik wil dan ook een ieder bedanken die dit mogelijk gemaakt heeft. Het was niet altijd even makkelijk de tweetalige lessen waren soms vermoeiend maar wel erg goed.
Als laatste wil ik nog zeggen dat ik mijn medestudenten mis, de een wat meer dan de ander maar gelukkig is de wereld een stuk kleiner met What´s app en Facebook.
Lieve lezers… tot Blogs
