‘Ik vermoord je’, hoorde ik een man schreeuwen toen ik net op mijn bed lag. Zo rond 22:30 ‘s avonds hoor ik twee mannen ruziën voor mijn raam. Één van hen had een grote stok en beschuldigde de ander ervan hem te hebben beroofd.

Dit gebeurd best veel ook in mijn straat. Aan de overkant v mijn huis staat een flat en zo te zien is iedereen wakker en kijkt uit t raam. Maar niemand doet iets? Met dat ik denk: ‘ oké, dit loopt echt uit de hand iemand moet ingrijpen’. Gaat onze garagedeur open, mijn twee mannelijke collega’s; Anderson en Tairan stappen naar buiten. ? wat een opluchting nogmaals in Brazilië is een mensenleven niet veel waard en ik moet er toch niet aandenken dat er iemand v mijn ogen vermoord wordt. Ik kan het niet aanzien als mensen vechten mijn hart zegt dan dat ik er tussen moet gaan staan om het te sussen.

De flat aan de overkant gefotografeerd door mijn raam.

De man met de stok waarschuwde de waarschijnlijke dief dat hij hem 5 minuten geeft om zijn spullen ( zakken popcorn) terug te brengen anders zou hij zijn hersens in slaan. Ik zie aan hun uiterlijk dat ze alle twee op straat wonen. De gewelddadige man loopt langzaam over de spoorbrug (bevind zich vlak naast ons huis) en schreeuwt nogmaals : “ 5 minuten anders ga je eraan”.

Dit is de brug gefotografeerd vanuit mijn raam.

Wij ( Josi, ik, Anderson en Tairan) besluiten met de waarschijnlijke dief mee te lopen om nog meer geweld te voorkomen. En dat was maar goed ook aan de andere kant van deze brug staan namelijk nog drie mannen klaar om de ‘dief’ in elkaar te slaan. Maar we hebben hem kunnen beschermen gelukkig waren we met ons vieren. De ‘ dief’ zet het uiteindelijk op een lopen. Wij blijven achter met de overige mannen ( straat verkopers). Wij vertellen wie we zijn en wat voor werk we doen. Zij vertellen hun levens verhaal. Heel verdrietig allemaal daaruit blijkt maar weer dat niemand er voor kiest om zo maar op straat te wonen. Er vloeien de benodigde tranen. Dit raakt mij, van die grote stoere kerels die hun pijn en verdriet laten zien. We mogen ze bemoedigen en vertellen dat er hoop voor ze is. We sluiten af met gebed en we gaan lekker slapen het was inmiddels na middernacht.

Hoe gaat het met mij? Ik voel me goed beetje zenuwachtig omdat ik onze gevangenissen project ga leiden zonder mijn Braziliaanse maatje Jessica. Super goed team zijn we samen zij was de lerares Engels en ik deed de ondersteuning. Mijn taak was de jongens bij de les houden, ze helpen met de opdrachten en een bemoedigingswoord geven. Dat deed ik eigenlijk altijd vanuit mijn hart zonder te veel voorbereiding. Naast de Engelse les willen we ook een relatie met ze hebben. Waarin ze zich vrij voelen om hun verhaal te vertellen, en wij een luisterend oor zijn. Het liefst willen we ze ook nog begeleiden als ze vrij komen. Dus het eerste semester beetje spannend maar ik heb er wel zin in. Ik blijf zo lekker bezig met hetzelfde maar toch nieuwe uitdagingen voor de boeg.

Ik was nu in de vakantie periode in Brazilië gebleven maar toch wil ik graag naar Nederland voor deze kerst. En de maand januari lekker bij mijn familie en vrienden zijn. Ik mis jullie ?

Nou lieve mensen…

Tot blogs ??‍♀️