De kerk van Blax één van mijn mannelijke medestudenten. Duidelijk geroepen om te prediken en leeft nu net als ik het leven van een zendeling.

Ik heb nog niet helemaal duidelijk wat mijn specialiteit is op zendingsgebied raak ik enthousiast van veel dingen als het maar gecombineerd gaat met actie. Geen woorden maar daden! Goed in Maricá namen we deel aan een grote evangelisatie actie. Een geluidswagen vooraan de stoet, de mensen geschminkt voor de drama stukken. Een paar zangeressen, de trommelaars en de andere muziekanten. Vervolgens een mannetje of 150 om de mensen in deze stad te vertellen over wie Jezus is. Fantastische ervaring. Moet wel zeggen dat ik in het begin beetje vergeten was dat het doel evangeliseren was, ik was vol bewondering aan t luisteren en kijken naar alles wat bewoog en geluid maakte. Die Brazilianen die kunnen er wat van, zie mijn fb voor de video opnames. Ik vond t geweldig allemaal. Iedereen met 1 doel de straat op mensen vertellen dat er hoop is. Bidden voor mensen die ziek zijn of andere noden hebben.

Ik schroom niet om een paar dronken mannen aan te spreken ook al word ik terug gefloten door 1 van de stafleden. Het is te gevaarlijk deze mannen in deze toestand aan te spreken dat geloof ik best maar als ik denk dat ik ze moet aanspreken zou t ook van God kunnen komen en tegen Hem zeg ik geen” nee “?. Gelukkig maar want in de volgende bar zijn er namelijk 2 mannen die wanhopig zijn en al huilend opnieuw erkennen dat ze het niet alleen kunnen. We bidden voor ze en waarop ze ook gelijk de bar uitlopen, ik vermoed naar hun huis gaan.

We sliepen bij een gezin thuis. Ontzettend lieve mensen en we sliepen helaas niet op matrassen maar gewoon op een dekentje op de betegelde vloer. Het is het allemaal meer dan waard. De vrouw was ziek en ik mocht voor haar bidden. Ze was al dagen koortsig en moe. De volgende dag was ze zo fit als een hoentje. Dankzij de Heer want ik kan natuurlijk niks op dat gebied.

Daniël leidde de worship in de kerk en ik mocht meezingen in het Portugees. Super! De taal spreken en begrijpen is nog steeds lastig hoor. Maar het gaat steeds beter.

De maandag gingen we naar het strand in marica onze vrije dag vieren in de regen. De hoge golven weerhouden mij niet om het water in te springen op een zo fout moment. De golf brak en gooide me weer het strand op en ik viel heel hard op mijn stuit. Een paar minuten later kon ik mijn nek niet meer bewegen. Ik werd er zelfs bang van. Maar God is goed want s avonds hebben we er lang voor gebeden en ik voelde de pijn wegtrekken. De volgende dag weer voor gebeden en toen was de pijn weg. Sjonge, soms is geloven voor een andermans genezing makkelijker. Dit was een goede les voor mij.

In deze nacht overstroomde de boel. Vele mensen hebben hun huis zien verdrinken. Wij hebben deze nacht een aantal mensen kunnen helpen. Maar het was verschrikkelijk triest. Sommigen stonden tot hun middel in het water. Ook het schone water was modderig geworden. Het schoonmaken van de huizen zal nog weken duren.wat waren we moe maar er is geen onvertogen woord gevallen. We hadden eenheid en liefde in de groep. Voor ons een mooie ervaring in een verschrikkelijk situatie.

De dagen hier zijn lang, waardevol, leerzaam, vermoeiend en bemoedigend.

Zo gebeurde het dat we richting de favella liepen hier niet ver vandaan. Daar hebben we een aantal vrouwen bemoedigt en voor ze gebeden. Ik kan helaas geen foto’s daar maken maar als je ziet hoe mensen daar wonen. Daar kun je je bijna geen voorstelling van maken. Huizen op elkaar gestapeld op een berg en hutje mutje. Allemaal hele smalle steegjes met stijle trappen. Om daar te komen moet je een spoor over en in de verte ziet mijn oog een persoon dat lijkt op een meisje, ik zie dat ze gaat liggen op een stuk karton. Ik dacht: dat is een gekke plek om te rusten zo naast de treinrails, als iemand gebed nodig heeft dan is zij het.

We konden niet helemaal naar haar toelopen dat was te gevaarlijk maar ik besloot haar te roepen en ze kwam. Ze was geen meisje maar een uitgemergelde jonge vrouw. Ze vertelde dat ze haar man had verloren en de pijn niet aan kon. Ze was een junk en leefde onder de brug naast de rails. Ik vroeg of ik voor haar mocht bidden en dat mocht. Ik vroeg of ze mij na wilde bidden en dat deed ze. Ze gaf haar hart aan Jezus. Ik knuffelde haar en diep geraakt door haar toestand moest ik haar daar toch achterlaten. WoW, dat is best moeilijk maar ik geloof dat God bij haar is en haar de hulp zal geven die ze nodig heeft.

Laten we niet op mensen neerkijken die om wat voor reden dan ook aan lager wal zijn geraakt. Ik geloof dat diep verdriet een heleboel schade kan aanrichten. Laten we deze mensen ook liefde geven.